We sliepen wat uit vanmorgen en aan een gezellig ontbijtje (met kaarsjes want het is de kortste dag, best wel donker) raakten we in gesprek. De opwarming van de aarde kwam voorbij en hoe we het zelf aan zouden kunnen pakken om ‘groen’ te gaan leven. En toen kwam het gesprek zomaar ineens op Trump, IS, het drama in Aleppo, eng veel zetels in de peiling van de PVV en nog wat aanverwante nare zaken. We hadden het over dat gruwelijke filmpje op facebook van dat kleine jongetje dat sprekend op mijn kleinzoon lijkt. Ik heb keihard gevloekt om kinderen die niet eens meer huilen…
Het werd een ontbijt met nog meer koffie en uiteindelijk werd het stil aan tafel, we wisten het ook niet meer zo goed. We zeiden nog tegen mekaar dat het misschien allemaal ten goede zou keren en dat het goed was om ons steeds te blijven bedenken dat er zoveel goeds tegenover stond en hadden we nou niet net een prachtig feest achter de rug met allemaal aardige vredelievende mensen? Ja toch!
En toen stonden we op, we bliezen de kaarsjes uit en we gingen wat huishoudelijke klusjes doen. Vijf minuten later hoorde ik mezelf tevreden neuriënd de was ophangen. Alsof er niet van alles aan de hand is in de wereld. Wat is het: een vorm van onverschilligheid (is er een beter woord?) of is het levenskunst, de kunst om te leven met wat er is.
Gewoon doorleven dus. Dat kan zolang je onschuldige geliefde of je kind niet op een kerstmarkt overreden wordt door iemand met hele slechte bedoelingen. Maar wat blijft er van je vredelievendheid over als zoiets tóch gebeurt? Ik weet het echt niet. Ik ga nog maar een kerstboom kopen. Ik wens iedereen oprecht een fijne kerst en ik wens ook dat we alsjeblieft niet onverschillig zullen worden, hoezeer ons wereldbeeld ook aan diggelen geslagen wordt.