Het was een prachtige dag, de dag van het Concours Hippique in Buitenpost. Ik mocht daar zijn omdat het bedrijf van mijn partner sponsort, wat een geluk! We waren VIP’s, wat inhield dat we als zodanig behandeld werden en daarom ook ons allerbeste pak aangetrokken hadden. Hoewel het erg leuk was om even in zo’n bijzondere positie te verkeren was het niet dát wat de dag zo mooi maakte; het waren de paarden en de mensen die zichtbaar en vol vuur met hun passie bezig waren. Meer dan eens werd ik geraakt door de schoonheid van het samengaan tussen mens en edel dier. Bijzonder en ontroerend was ook de presentatie van Rixt van der Horst, een jonge tengere vrouw die door haar lichamelijke belemmeringen nooit zou kunnen lopen maar wel wereldkampioene dressuur werd.

Inmiddels thuisgekomen lees ik, nieuwsgierig Aagje die ik ben, haar verhaal op internet en schaam me bijna voor mijn luie VIP-houding vandaag in die mooi aangeklede tent. Wat een  powervrouw! Ze zet me aan het denken over de waarde van wilskracht.

Tegelijkertijd komt er toevallig op Facebook een filmpje langs dat beelden toont van gehandicapten die laten zien hoe sterk en bevlogen mensen kunnen zijn. Ik zie ongelofelijke en ontroerende shots van mensen die ledematen missen of spastisch zijn en die prestaties leveren die huiveringwekkend zijn. Hoe werkt zoiets, vraag ik mij af. Hoeveel bloed, zweet en tranen gaan daarmee gepaard en hoe kom je aan zo’n enorme drive? Ik wist al wel dat wilskracht ons leidt als we ons slachtofferschap maar van ons af kunnen werpen, maar hoe zit dat dan als je zonder benen in een rolstoel zit? Ik zeg weleens tegen mijn cliënten: je hebt altijd twee keuzes: óf je kiest voor lage energie óf voor hoge energie. Lage energie verwijst  naar slachtofferschap en het jezelf toestaan om zo zielig te zijn dat je bepaalde dingen niet hoeft te doen. Het brengt je nergens. Hoge energie verwijst naar het afwerpen van die zieligheid en kiezen voor de weg van de meeste weerstand. De weg die leidt naar voldoening over jezelf, de weg die je de kracht geeft om door te gaan, hoewel het soms, nee vaak, een gevecht met jezelf is.

Met een brok in mijn keel heb ik zitten kijken naar die amazone die staat voor al die mensen die ergens voor vechten. Niet iedereen wordt wereldkampioen, maar ik neem speciaal mijn petje af voor de dapperen die zichzelf in stilte weten te overtreffen door gebruik te maken van die kracht die in ons allen huist, maar die we helaas niet allemaal kunnen of willen gebruiken. Omdat op de korte termijn het slachtofferschap soms meer lonkt, of omdat mensen om ons heen ons willen pamperen. Hierbij wil ik een hulde brengen aan de prikkel die ervoor zorgt dat we opstaan uit onze narigheid en durven vertrouwen op eigen kracht. Wat een geluk als je dat kunt!