Ik kwam in een documentaire terecht, het ging over een jonge vrouw in gevecht met haar ziekte. Kanker. Het was een avond in december, buiten koud en guur en binnen warm en behaaglijk. Kaarsjes aan, houtkachel gloeiend en een glas wijn binnen bereik. Toen kwam ik die documentaire tegen; met bonkend hart heb ik gekeken en gehuiverd, heftig! Ik heb daarna lang voor me uit zitten kijken en mijn eigen leven onder de loep genomen. Bijna zestig jaar oud, nog een paar dagen en dan ben ik definitief geen vijftiger meer. Hoe je daar tegenaan kijkt, het jaar dat eraan voorafgaat; zestig houdt namelijk in: ouder, grijzer, milder, beetje dover, beetje kippiger, iets vergeetachtiger en ook weleens in de weer met pijntjes…je kunt erdoor in beslag genomen worden, neem dat van me aan.
Maar dan op een onverwachts en eigenlijk heilzaam moment is er die documentaire die het effect heeft van een mokerslag op je ziel. Te zien hoe iemand (stukken jonger dan jijzelf) aan het vechten is en die strijd stukje bij beetje op moet geven. Teleurstelling op teleurstelling, hoop die keer op keer weggeslagen wordt. En dan uiteindelijk dat schrikbeeld; een sterk vermagerd persoon, kaal en volkomen uitgemergeld en klaar voor de dood. Zo ziet een opgegeven strijd eruit. Confronterend.
Waarom kijk ik daarnaar? Wat doe ik mezelf aan, ik had ook naar een oppervlakkig commercieel programma kunnen kijken! Ik voel een boodschap en ik weet dat ik die niet voor niets krijg op dit moment…
Ik peins: hoe gedachteloos leven we, rennen we door de supermarkt, rennen we door het leven. Op weg naar wat? Naar morgen, naar het weekend, naar de volgende vakantie of naar iets wat nog moet komen. Het klopt niet en gek genoeg weten we dat allemaal. ‘Er is een vreemde haast om te hebben en te zijn’, deze zin kwam laatst in me op. Soms heb je zo’n helder moment waarop je besef hebt van de simpele essentie van je eigen kleine bestaan en je je ook tegelijkertijd bewust bent van je falen. Gezondheid en wat rust in je hoofd, een beetje liefde en voldoening, een bed en genoeg te eten. Ik voel me gezegend dat ik dat allemaal heb, dat ik mag werken met mensen en dat ik de liefde ken. Dankbaar ben ik voor wat ik heb, en na vanavond zal ik nog meer respect hebben voor het moment. Want dat is alles wat we hebben, al zou je makkelijk kunnen denken dat het leven beheersbaar is. Er bestaat geen abonnement op lang leven, noch op gezondheid. Het moment is nu en ik ga me opnieuw richten op leven in het nu. Zestig jaar zien als een startpunt van een nieuw stuk leven waarbij ik me voorneem elke dag onbekommerd en verlicht tegemoet te treden. Open en verwachtingsvol en accepterend dat lichaam en geest het maar met elkaar moeten redden.
Dank aan de vrouw die haar laatste maanden liet filmen, dank aan de woorden waarmee de documentaire wordt afgesloten: ‘het gaat niet om gister of morgen, het enige wat we hebben is vandaag’. Ik knoop het in mijn oren en met dit schrijven geef ik het weer door aan wie het wil lezen. Ik ga met plezier mijn kroonjaar vieren komende zondag, proost!
Maar misschien is het wel handig om vanaf nu ’s morgens maar te beginnen met wat rek- en strekoefeningen…